W systemach dyfrakcji czasu przejścia (TOFD: time-of-flight diffraction) stosuje się parę sond ultradźwiękowych umieszczonych po przeciwnych stronach spoiny lub obszaru będącego przedmiotem badania. Sonda nadajnika emituje impuls ultradźwiękowy, który jest odbierany przez sondę odbiornika po przeciwnej stronie. W nieuszkodzonej części sygnały odbierane przez sondę odbiorczą pochodzą z dwóch fal: jednej, która przemieszcza się po powierzchni (fala powierzchniowa) i drugiej, która odbija się od dalszej ściany (odbicie od tylnej ściany). Gdy występuje nieciągłość, takie jak pęknięcie, następuje dyfrakcja ultradźwiękowej fali z górnej i dolnej końcówki pęknięcia. Wykorzystując zmierzony czas przelotu impulsu, głębokość wierzchołków pęknięć można obliczyć automatycznie za pomocą aplikacji trygonometrycznej. Ta metoda jest bardziej niezawodna niż tradycyjne metody radiograficzne, ręczne metody ultradźwiękowe i zautomatyzowane metody badania spoin Phased Array. TOFD zapewnia dużą dokładność pomiaru krytycznego, rozmiaru ścianek w przypadku uszkodzeń przypominających pęknięcia. Dokładność większą niż ± 1 mm można uzyskać w szerokim zakresie grubości materiału, z którego zbudowane są elementy konstrukcji np. zbiorniki ciśnieniowe.
Zalety TOFD
- Duża szybkość badania,
- Zapis badania z dokładną lokalizacją wskazań,
- Duża dokładność i powtarzalność,
- Łatwa metoda.
Normy
PN-EN ISO 10863:2011 Badania nieniszczące spoin — Badania ultradźwiękowe — Zastosowanie techniki dyfrakcji fal ultradźwiękowych (TOFD)
PN-EN ISO 15626:2018 Badanie nieniszczące spoin — Technika czasu przejścia wiązki dyfrakcyjnej (TOFD) — Poziomy akceptacji